سیستم های تبدیل انرژی باد از بیش از سه هزار سال پیش وجود داشته اند .از زمان پیدایش آسیاب‌های بادی  محور عمودی توسط ایرانیان باستان حدود سه هزار سال پیش ، انرژی باد به عنوان یک نیروی محرک،نقش اساسی در حرکت قایق ها و کشتی رانی ، خنک نگه داشتن خانه ها توسط چرخه هوای بیرون ، محرک ماشین ها در صنایع کشاورزی و حتی تولید وسایل کوچک ایفا کرده است . در اواخر قرن 18 و اوایل قرن 19 میلادی ، تبدیل انرژی باد به انرژی الکتریکی نقطه عطفی در صنعت انرژی باد بوده است . توربین های بادی در سه دهه اخیر به سرعت در سطح جهان گسترش پیدا کرده اند . با این حال دسترسی کامل به باد ، دور از دسترس است .

      در دو دهه اخیر تولید کنندگان ، تدریجا توربین بادی مرسوم را بهبود داده اند ، اما بیشترین انرژی از ساختن توربین ها با بزرگترین پره‌های توربین حاصل می شود ، که این کار نیازمند ساختن برج های بلند و در نتیجه افزایش هزینه و اشغال فضای بیشتر را منجر می‌شود . بنابراین اندازه و ارتفاع توربین ها افزایش می یابد و اغلب به بالای 100 متر می‌رسد . هزینه تولید انرژی بادی نسبت به تولید انرژی از طریق نیروگاه های آبی ، زغال و گاز طبیعی بیشتر است .  زمان بیکاری (DownTime) ،خرابی و هزینه تعمیر این توربین ها معمولاً زیاد است . علاوه بر این ، اعتراض ها از اثر مخرب این صنعت بر محیط زیست و همچنین آثار سوئی نظیر امواج صوتی فرکانس پایین و سوسو زدن نور در حین چرخش توربین ، برای سلامتی انسان ضرر دارد .  به دلیل وجود این پارامترها ، ارتفاع برج و اندازه های پره ها  در سیستم‌های مرسوم در جهت افزایش ظرفیت توربین ، رشد قابل ملاحظه ای داشته است . بنابراین یکی از مشکلات و چالش‌های اساسی در تولید ، تدارکات ، نصب ، تعمیر و نگهداری این برج ها ، ارتفاع برج و اندازه‌ی پره‌های توربین می باشد . محققان در سراسر جهان پیشرفت‌هایی  به منظور کاربردهای خاص در این زمینه داشته‌اند . به عنوان مثال ، واحد‌های هوابرد ارتفاع توربین را به 300 تا 500 متر از سطح زمین افزایش داده‌اند .

     یک تکنولوژی جدید و پیشرفته ، اینولاکس ( افزاینده سرعت ) نام دارد . اینولاکس یک تسخیر کننده باد است و اجازه کنترل بیشتر این انرژی نامتناهی را می‌دهد، در حالیکه توربین‌های بادی مرسوم از توربین –ژنراتورهای بزرگ که بالای یک برج قرار گرفته‌است، استفاده می‌کنند. بر خلاف این ، در سیستم‌های اینولاکس، قیف‌های تسخیر کننده‌ی انرژی باد بر روی زمین قرار گرفته‌اند و به جای استفاده از مقدار کمی باد که از پره‌های توربین عبور می‌کند ، اینولاکس باد را با یک قیف تسخیر می‌کند و آن را در طول یک تونل باریک‌شونده که باعث شتاب گیری جریان باد می‌شود ، هدایت می‌کند،پس جریان باد ،ژنراتور را که بر روی زمین یا زیر زمین قرار دارد ،  به حرکت در می آورد .

سیستم های تبدیل انرژی باد از بیش از سه هزار سال پیش وجود داشته اند .از زمان پیدایش آسیاب‌های بادی  محور عمودی توسط ایرانیان باستان حدود سه هزار سال پیش ، انرژی باد به عنوان یک نیروی محرک،نقش اساسی در حرکت قایق ها و کشتی رانی ، خنک نگه داشتن خانه ها توسط چرخه هوای بیرون ، محرک ماشین ها در صنایع کشاورزی و حتی تولید وسایل کوچک ایفا کرده است . در اواخر قرن 18 و اوایل قرن 19 میلادی ، تبدیل انرژی باد به انرژی الکتریکی نقطه عطفی در صنعت انرژی باد بوده است . توربین های بادی در سه دهه اخیر به سرعت در سطح جهان گسترش پیدا کرده اند . با این حال دسترسی کامل به باد ، دور از دسترس است .

      در دو دهه اخیر تولید کنندگان ، تدریجا توربین بادی مرسوم را بهبود داده اند ، اما بیشترین انرژی از ساختن توربین ها با بزرگترین پره‌های توربین حاصل می شود ، که این کار نیازمند ساختن برج های بلند و در نتیجه افزایش هزینه و اشغال فضای بیشتر را منجر می‌شود . بنابراین اندازه و ارتفاع توربین ها افزایش می یابد و اغلب به بالای 100 متر می‌رسد . هزینه تولید انرژی بادی نسبت به تولید انرژی از طریق نیروگاه های آبی ، زغال و گاز طبیعی بیشتر است .  زمان بیکاری (DownTime) ،خرابی و هزینه تعمیر این توربین ها معمولاً زیاد است . علاوه بر این ، اعتراض ها از اثر مخرب این صنعت بر محیط زیست و همچنین آثار سوئی نظیر امواج صوتی فرکانس پایین و سوسو زدن نور در حین چرخش توربین ، برای سلامتی انسان ضرر دارد .  به دلیل وجود این پارامترها ، ارتفاع برج و اندازه های پره ها  در سیستم‌های مرسوم در جهت افزایش ظرفیت توربین ، رشد قابل ملاحظه ای داشته است . بنابراین یکی از مشکلات و چالش‌های اساسی در تولید ، تدارکات ، نصب ، تعمیر و نگهداری این برج ها ، ارتفاع برج و اندازه‌ی پره‌های توربین می باشد . محققان در سراسر جهان پیشرفت‌هایی  به منظور کاربردهای خاص در این زمینه داشته‌اند . به عنوان مثال ، واحد‌های هوابرد ارتفاع توربین را به 300 تا 500 متر از سطح زمین افزایش داده‌اند .

     یک تکنولوژی جدید و پیشرفته ، اینولاکس ( افزاینده سرعت ) نام دارد . اینولاکس یک تسخیر کننده باد است و اجازه کنترل بیشتر این انرژی نامتناهی را می‌دهد، در حالیکه توربین‌های بادی مرسوم از توربین –ژنراتورهای بزرگ که بالای یک برج قرار گرفته‌است، استفاده می‌کنند. بر خلاف این ، در سیستم‌های اینولاکس، قیف‌های تسخیر کننده‌ی انرژی باد بر روی زمین قرار گرفته‌اند و به جای استفاده از مقدار کمی باد که از پره‌های توربین عبور می‌کند ، اینولاکس باد را با یک قیف تسخیر می‌کند و آن را در طول یک تونل باریک‌شونده که باعث شتاب گیری جریان باد می‌شود ، هدایت می‌کند،پس جریان باد ،ژنراتور را که بر روی زمین یا زیر زمین قرار دارد ،  به حرکت در می آورد .